19 oktober 2020
https://admin.purepascale.com/wp-content/uploads/2023/02/Cover20Caro_0.jpg

Caro overwon anorexia

Getuigenissen & Verhalen

"Een eetprobleem is een soort ‘coping’, een manier om met een ander probleem om te gaan."

Dit is een ingekorte versie van het interview dat Pascale met Caro deed. De volledige getuigenis kan je in ‘Openhartig over eten’ lezen. 
 
In haar gezellige, modern ingerichte appartement ontmoet ik Caro, met haar blonde, frisse coupe en haar gekleurde jurkje. Caro was heel jong toen ze een eetstoornis ontwikkelde. Na de echtscheiding van haar ouders ging het de foute kant op. Eten werd voor haar een manier om de controle te houden over haar leven en lichaam. Haar anorexia en de weg die ze aflegde, waren een zoektocht naar zichzelf. Ook ik had ooit een eetstoornis en Caro’s verhaal raakt me recht in het hart. Ze heeft de moed om te zeggen dat de traditionele manier waarop met eetstoornissen wordt omgegaan niet overeenstemt met de noden. Maar ik laat het haar graag zelf vertellen.
 
Hoe was als kind jouw relatie met voeding?
 
‘Ik ben heel traditioneel opgegroeid met ’s morgens vooral brood. Ik kom uit een bakkersfamilie en brood was heilig. Ik herinner me wel dat ik als klein meisje enorm bezig was met voeding. Vooral mijn ervaring met voeding en het effect van voeding op mijn lichaam stonden daarbij centraal. Ik dacht ook: als ik het perfecte lichaam heb, ga ik gelukkig zijn en gaat iedereen me graag zien. Dat is uiteraard niet waar. Ik was vroeger nooit blij met mijn lichaam. Toen mijn vormen veranderden, wilde ik dat stoppen. Ik ben altijd onzeker geweest. Ik durfde niet te zijn wie ik echt ben. Op een bepaald moment zei ik: “Ik doe niets ongezonds meer en eet alleen nog gezonde dingen.”
 
Mijn mama was ook altijd fel bezig met diëten en ze dacht: ons Caro doet gewoon een beetje mee. Ik wilde toen wel nog normaal eten. Ik was elf jaar maar het speelde al langer. Gezond was toen voor mij drie keer per dag eten en het daarbij houden. Ik at nooit chips, nooit snoep. Ik dronk nooit frisdrank. Tussendoor mocht ik van mezelf weleens fruit eten. Dat heb ik drie jaar volgehouden. Ik ben toen een beetje vermagerd, maar het was niet zo dat het op dat moment al problematisch was. Het is wel zo dat je stopt met groeien, als je minder vet eet op die leeftijd. Maar je wordt er niet per se heel mager van. Dat mijn groeicurve toen gestopt is, hebben ze pas achteraf gezien. Ik zag er op dat moment ook niet ondervoed uit.
Op een gegeven moment zijn mijn ouders gescheiden, wat voor iedereen moeilijk is, en toen had ik het allemaal niet meer onder controle! Ik merkte dat eten zowat het enige was wat ik nog zelf kon bepalen. Dus dat is zo’n beetje het klassieke verhaal.’
 
‘Kijk, ze was al zo bezig met gezondheid en gaat dan over de grens. Zo krijg je een eetprobleem’, redeneren veel mensen. Hoe denk jij daarover?
 
‘Nee, bezig zijn met gezondheid en een eetprobleem ontwikkelen is iets helemaal anders. Het ene houdt weinig verband met het andere. Ik was inderdaad bezig met gezond eten, maar ik was ook een heel onzeker meisje. Op het moment dat eten pathologisch wordt, ben je niet meer bezig met gezondheid en op dat moment besef je dat ook. Die eerste drie jaar dat ik niet meer snoepte, dacht ik dat ik goed bezig was en had ik het nog in de hand. Zoals ik al zei, gingen mijn ouders scheiden toen ik veertien was. Ik zeg niet dat dat de oorzaak was, maar het heeft er wel voor gezorgd dat alles turbulent was. Het was voor niemand echt een leuke tijd.
 
In de allermoeilijkste tijd was ik de hele dag met eten bezig. Ik hoefde aan niets anders meer te denken. Ik voelde op den duur ook minder. Dat dempt je emoties enorm. Ik ben sowieso wel iemand die alles onder controle wil houden, ook nu nog. Alleen kan ik er nu wat beter mee omgaan. Hoe ik het toen heb ervaren, was: “Ik stel me een doel en haal dat.” Een mens gaat daar te ver in hé. In het begin denk je nog dat je ermee kunt stoppen. Maar op een bepaald moment gaat dat niet meer.’
 
Overdreven bezig zijn met gezonde voeding was volgens jou niet de oorzaak van je eetprobleem. Wat dan wel?
 
‘Er zijn genoeg mensen met een eetprobleem die niet met gezond eten bezig zijn. Daar heeft het niets mee te maken. Genetische en psychosociale factoren spelen meer een rol. Een eetprobleem is een soort “coping”, een manier om met een ander probleem om te gaan. Een eetstoornis betekent dat je niet goed met jezelf kunt omgaan. Er is een felle discussie geweest in de pers, maar het gaat niet om eten. Ik ben daar toen ik opgenomen werd ook vaak boos om geweest. Het gaat niet om dat eten, luister nu eens naar mij. Ik was met gezond eten bezig maar ik was ook een onzeker meisje. Maar die twee staan los van elkaar. Op het moment dat eten pathologisch wordt, ben je niet meer bezig met gezond zijn. Anorexia reikt veel verder dan het eten. Het gaat om controle houden wanneer de hele wereld je overstelpt. Het gaat om een bedrieglijk houvast tijdens een zoektocht naar jezelf. Mijn zelfbeeld is altijd verkeerd geweest en ik ging mezelf steeds aanpassen, pleasen. Ik kreeg het rare idee dat alles oké is als je afvalt, en zeker dat de controle voldoening geeft.’
 
Wat deed je toen het niet meer ging en je situatie echt problematisch werd?
 
‘Eerst was ik nog gewoon thuis en ging ik ambulant naar een therapeut. Maar toen werd het gevaarlijk. Ik werd een tijdje opgenomen in Antwerpen, eerst gewoon op de pediatrie omdat er nergens anders plaats was. “Binnenkort is ze dood, dan is het te laat als jullie geen plaats hebben”, zei mijn mama. Er was toen nog weinig therapie en dergelijke. Ik was op de pediatrie nog een klein beetje vermagerd en dacht dat ik mijn eindpunt bereikt had. Het is erg genoeg, nu ga ik weer beginnen eten, dacht ik. Maar dat ging niet. Ik kon echt niet stoppen en er was ergens toch een drang om verder te gaan. Het werd bijna een wedstrijd met mezelf. Dat is echt gevaarlijk. Ik wou mezelf bewijzen. Je wordt ook wel depressief als je niet eet. Dat komt er ook nog bij. Je hebt een probleem met eten en je hebt een probleem met jezelf.’
 
Hoe heb je je opname ervaren?
 
‘Wat daar toegepast wordt, is de methode van straffen en belonen. Ik snap dat het levensnoodzakelijk is dat je eet. Maar dan gaat het ook verder op die manier. Het was zelfs zo dat je x aantal gram moest bijkomen voor je naar huis mocht, x aantal gram voor je je familie mocht zien. En anders niet. Op den duur voelde ik mij zo eenzaam dat ik inderdaad ging eten. Maar als je thuiskomt, is niets opgelost. Er is niets veranderd in je hoofd.’
 
Wat is er gebeurd toen je weer thuiskwam?
 
‘Mijn ouders hebben me onder hun vleugels genomen en me ondersteund zo goed ze konden. Dat heeft veel voor me betekend. Ik ken meisjes van wie de ouders zelfs niet meer op bezoek kwamen. Want als je je ouders zoiets aandoet… Ik ben zelf uit mijn andere problemen geraakt precies omdat ik een goede omgeving had met mensen die me begrepen, zoals vrienden en familie. Er is voor mij geen wonderbaarlijke genezing geweest. Het is heel stilletjesaan gegaan. Je omringen met goede mensen, mensen die je begrijpen, die je niet laten vallen omdat je zwak bent, is essentieel in een genezingsproces. In die periode zelf heb je mensen nodig die je erdoorheen sleuren.’
 
Zijn er dan voor jou eigenlijk twee problemen: een psychologisch en een eetprobleem?
 
‘Ja, maar ze vloeien wel over in elkaar. Als ik me slechter voel, gaat eten moeilijker. Dat is mijn manier om met dingen om te gaan. Nu volg ik jou op voedingsvlak een beetje. Het bevalt me, het is een leidraad. Wat heel belangrijk is, eigenlijk de essentie, is dat je geen honger hebt nadat je gegeten hebt. Zodat de drang naar eten weg is. Mensen denken dat meisjes met een eetstoornis geen honger hebben. Je moest eens weten! Het is eerder: “Ik wil het niet, dus ik doe het niet.” Het heeft niets te maken met niet kunnen eten. Dat is net het probleem. Die drang, die hunker naar eten wilde ik vroeger onder controle hebben. Met natuurlijke voeding wordt je lichaam rustiger. Ik heb minder dipjes en voel me verzadigd. Ik heb minder nood aan snelle suikers.
 
Jouw boeken gaan over meer dan alleen maar eten. Het gaat ook over meer naar jezelf gaan, naar je innerlijke zelf. Ik vind het ook fijn dat je mensen aanspoort om meer te voelen. Meer voelen wie je bent en wat je wilt. Om meer naar de essentie te gaan.
Ik wil je bedanken voor hoe open jij over je eigen ervaring geweest bent. Ook voor je sterke mening en je lef om het conflict aan te gaan. Ik vind jouw boeken geen dieet, maar een manier van eten, terug naar het pure, iets waar wij in de huidige maatschappij allen vervreemd van zijn. Je promoot eten als een manier van samenzijn en associeert het met gezelligheid en warmte, en dat is inspirerend. Ik voel me alvast heel erg gesteund door jouw verhaal en je boeken.’
 
Dit is een ingekorte versie van het interview dat Pascale met Caro deed. De volledige getuigenis kan je in ‘Openhartig over eten’ lezen.

Blogartikel delen

Gerelateerde blogberichten