18 kg lichter, diëten is niet nodig

Ik was 34 en kreeg een boek van Pascale Naessens cadeau voor mijn verjaardag. Ik sloeg het boek open en kwam op pagina tien terecht. De eerste alinea zou mijn leven drastisch beïnvloeden: “Ik haat dieten. Dat schrijf ik al vanaf mijn eerste boek. In het verleden is het bij mij pas fout gelopen toen ik met dieten begon. Dus voor mij geen dieten meer! De methode van Puur Pascale is geen dieet. Wel een levenswijze.”

Mijn verhaal start eigenlijk al héél vroeg. Ik herinner mij perfect wanneer ik voor de eerste keer gestart ben met “op mijn gewicht letten”, ik was toen elf jaar. Ik ben van nature uit een heuse eter. Ik eet graag en ik eet graag veel. Elk moment van ontspanning was voor mij vaak een moment van eten. In de lagere school merkte ik dat ik dikker werd dan anderen, maar vooral dat ik ook meer at dan mijn klasgenoten. Het was een deel van mijn opvoeding, een teken van welzijn in onze familie: lekker stevig eten, lekker gesaust, gezelligheid, dessertje…

In het secundair onderwijs was ik al een stevige jongen en werd ik me steeds bewuster van het feit dat ik “iets” moest doen. Niet omwille van gezondheidsredenen of een gelukkig leven. Ik vergeleek me sterk met anderen, met status en de manier waarop ik zou overkomen in het lichaam dat ik toen had. Resultaat was een hoop stress, twijfels en onzekerheid. Maar wat beurde me altijd op… je kan het al raden…lekker eten.

Ik herinner me een puberteit waarbij gewicht verliezen een mantra was geworden, een soort utopisch gegeven, ik kon me zo hard voorstellen hoe ik anders zou leven éénmaal ik vermagerd zou zijn, maar ik bereikte mijn doel nooit. Van dan af aan was het rollen van het ene dieet in het andere, met het bekende jojo-effect als gevolg. De ene raadde mij aan crackers met yoghurt te eten of soep te maken waarvan ik zeker kilo’s zou afvallen in afzienbare tijd. Anderen verwezen me door naar een dietist. Het zou zeker afbreuk doen aan dit beroep als ik zeg dat dit niet hielp. Maar voor mij was zeker niet geschikt: afwegen, tellen, lightversies…het zorgde alvast niet ervoor dat ik gelukkiger werd. Integendeel!

Naarmate ik ouder werd bleef ik mijn strijd verder zetten. Min 6 kilo, plus 4 kilo, min 10 kilo, plus 8 kilo. De weegschaal en ik werden geen goede vrienden en héél vlug werd afvallen een obsessie.
Ik kon me niet voorstellen dat ik me liet gaan of zonder schuldgevoel iets at en dan de volgende dag niet aan de weegschaal dacht. Ook mijn darmen waren totaal ontregeld. Er waren vele dagen dat ik een zwaar opgezette buik kreeg en me hierdoor afsloot van alles en iedereen. Ik kon niet aan dat anderen mij zouden zien zo.

En toen werd ik 34 en las ik het boek Puur Pascale. Na het lezen van haar verhaal leek het alsof iemand echt begreep wat ik al jaren doorworstelde. In haar “Eerlijk verhaal” vond ik sterke gelijkenissen met wat ik zelf meemaakte. Naarmate ik me verder verdiepte in het boek, voelde ik eigenlijk al dat dit iets anders zou zijn. Wat dat “iets” was, dat wist ik niet, maar door haar verhaal te lezen kreeg ik al een soort vertrouwen om dit te doen. Het was immers ook geen dieet, dus was ik ook niet echt bang om opnieuw te falen. Ik was getriggerd door het feit dat haar visie werd onderbouwd door wetenschappelijk onderzoek.

Na enkele weken keek ik alvast héél positief terug. Ik voelde me goed, gewoon goed. Ik startte ook steeds meer met sport. Ik was voordien al gestart met wat lopen, maar ik kreeg echt energie om vaker te wandelen, te fietsen, te zwemmen… Ik had eigenlijk niet zoveel problemen met mijn nieuwe etenswijze en levensstijl. Het kwam er allemaal een beetje vanzelf. Uiteraard had ik discipline nodig, maar zoals ik hierboven al zei: dit was anders! Ik had minder honger, ik was nieuwsgierig om meer te weten te komen, ik kon uiteindelijk ook veel meer eten dan voordien: noten, kip, kazen. Ik moest
niet meer wegen, ik moest niet meer tellen, ik moest niet meer “lighten” en aan smaak inboeten.
En dan op een dag kwam er iemand naar me toe die zei: “Amai, je straalt echt!” Ik wist wel dat ik me beter voelde en dat mijn nieuwe levenswijze effect had, maar het deed verdomd deugd het eens te horen. Want -18kg later voelde ik mij super.

Ben ik nu volledig mijn oude gewoontes kwijt? Absoluut niet, ik blijf mezelf met mijn karaktereigenschappen, maar weet je, ik maak me er gewoon minder druk in. Ik weet dat ik mag en niet moet, ik voel dat mijn oude gewoontes ook gewoon een negatieve invloed hebben op mijn lichaam. Ik kan echt genieten nu…en vooral van lekker natuurlijk eten. Van koken en gezelligheid, zonder schuldgevoel.

Dus mevrouw Pascale Naessens, ik ben nu 36 jaar, en ik wil je steevast bedanken. Mijn leven is veel veranderd en ik durf zeggen dat jij hier een rol hebt ingespeeld. Doe verder, schrijf boeken en publiceer de wereld rond dat diëten niet nodig is.

Andy