Superfoodsmoothies die er niet uitzien, dat is toch niet genieten van het leven?
'Ik profileer me niet als kok. Ik identificeer me met de mensen die thuis koken, voor het gezin en voor vrienden.'
Zoals verschenen in Knack op 17/12/2014
2014 bleek een triomfjaar voor Pascale Naessens. Haar vijfde kookboek, Puur Eten waar je gelukkig van wordt, topt de bestsellerlijst. Ze won de prestigieuze Gourmand World Cookbook Award voor haar oeuvre. Haar keramiekcollectie veroverde een vaste plek op de tafels van sterrenkoks als Sergio Herman. Maar bovenal wordt ze op handen gedragen door thuiskoks in binnen- en buitenland. ‘Toen mijn eerste boek klaar was, vond ik niet eens een uitgever.’
Een week voor dit gesprek overleed haar vader. Twee handen op een buik waren ze, maar ondanks haar verdriet wilde Pascale Naessens onze afspraak niet annuleren. Liever pikt ze de draad zo snel mogelijk weer op. ‘Mijn vader zou de eerste zijn om te zeggen dat het leven verder gaat’, zegt ze. ‘Hij komt ook uit een familie van zelfstandigen. Hij werkte hard, was er zelf niet bij toen zijn vader overleed. Het is pijnlijk, maar verder gaan is het beste wat ik kan doen.’
In haar kantoor, onder het dak van een gerestaureerde hoeve in Duffel, tekent het winterlicht zachte schaduwen op de vloer. Ook haar echtgenoot, Paul Jambers, heeft hier zijn werkplek, zijn terrein is de gelijkvloerse verdieping. Haar bureau is sober maar zorgvuldig ingericht. Een designzetel in bruin verweerd leder. Een grote maar lege massief houten werktafel. Een paar objecten in keramiek, een van haar passies. De meubelen en objecten zijn tactiel: ze zien er zacht en geleefd uit, nodigen uit om te worden aangeraakt. ‘Ik wil altijd overal aan voelen, ik ben graag met mijn handen bezig’, zegt Naessens. Ze wijst naar een beeldje uit klei, vertelt over de ontmoeting met de maakster ervan. Een Tunesische pottenbakster die haar inspireerde om het ambacht te leren. ‘Ik heb mijn vaders urne zelf gedraaid’, vervolgt ze. ‘Deze ochtend heb ik de oven geopend. Ze is perfect gelukt, vertoont geen enkele barst. Ik heb er een week aan gewerkt: twee keer draaien, twee keer bakken, drogen, afwerken, assembleren. Het is geen gemakkelijk proces. Er mocht niets mislopen, er was geen tijd om opnieuw te beginnen. Maar het voelt goed om er op die manier mee bezig te zijn. Je moet kalm zijn als je keramiek maakt, anders bega je fouten. Het heeft me tot rust gebracht. Ik vind het fantastisch en ontroerend dat ik zijn laatste rustplaats heb gemaakt. Ik heb verdriet, maar ik ervaar ook schoonheid. Voel me heen en weer geslingerd tussen het innige contact met mijn familie en het onwezenlijke van wat ik nog niet kan begrijpen.’
* Dit is enkel de intro van het artikel. Het volledige artikel kun je lezen via het PDF bestand hieronder.
