De tien waarheden van Pascale Naessens
Zoals verschenen in De Morgen op 26/11/2016
Geen boek dat tijdens de Jingle Bells-weken vaker onder de kerstboom zal belanden dan Puur Pascale, de jongste culinaire bestseller van Pascale Naessens (47). Toch stijgt haar geluk niet rechtevenredig met de verkoopcijfers. ‘Succes is een bron van voldoening. Mijn geluk situeert zich bij Paul en mijn vrienden.’
Dit najaar besloot de wereld dat het tijd was om Pascale Naessens eens een toontje lager te doen zingen. Na de verschijning van haar meest recente boek ging er geen week voorbij of iemand serveerde haar een portie artisanaal bereide kritiek, aangelengd met een sausje van venijn. Eerst was er kinderpsychiater Annik Simons die beweerde dat de boeken van Naessens bij sommige jongeren eetstoornissen in de hand werken. Nadien verkondigde KUL-professor Theo Niewold dat ze een irrationele angst voor vet en suiker creëert. En een paar weken geleden was het aan de vrouwen van het Algemeen Boerensyndicaat om ontstemd te zijn: Naessens zou op Radio 2 hebben gezegd dat ze de voorkeur geeft aan lamsvlees omdat daar geen groeihormonen in zitten en met die uitspraak insinueerde ze volgens de boerinnen dat er in ons Belgisch rundsvlees mogelijk wél hormonen zitten.
Omdat dit nu eenmaal een levens-beschouwelijke en geen culinaire reeks is, vat ik de verdediging van Naessens samen in vier zinnen. Eén: “WTF?!” Twee: “Mijn boeken hélpen net mensen met eetstoornissen, niet omgekeerd.” Drie: “Wie mijn boeken leest, weet dat ik niemand bang maak en mijn lezers juist aanmoedig om opnieuw van eten te genieten.” En vier: “Ik ben vóór natuurlijk vlees, wie kan daar nu tegen zijn?”
De felheid waarmee ze praat, doet vermoeden dat ze de kritiek nog niet schouderophalend heeft geklasseerd. Ik vraag of haar gelegenheidscriticasters haar doorgaans vrolijke inborst hebben aangetast. “Ik vond dat mediastormpje allesbehalve leuk, maar ik onthoud er vooral het positieve van: ik ben de voorbije weken werkelijk bedolven onder hartverwarmende steunbetuigingen. Van lezers, wetenschappers, mensen uit de zorgsector… Ik heb gisteren een lezing gegeven. Na afloop kwamen mensen me vastpakken en allerlei mooie dingen zeggen. Toen ik terug naar huis reed, heb ik Paul met tranen in de ogen gebeld. Van geluk, welteverstaan. Ik ben mijn criticasters dus dankbaar. Ze hebben bij mijn lezers bedankjes losgeweekt die ik anders nooit had gekregen.”
Alles wijst erop, zeg ik, dat ze tegen wil en dank de status van goeroe heeft bereikt. Een bewering die ze onmiddellijk tegenspreekt: “Mijn lezers zijn intelligent, die volgen geen goeroes.” Nochtans, dring ik aan, lijkt ze het niet onprettig te vinden om in het leven van mensen een bezielende rol te spelen. “Dat is iets anders. Ik probeer mensen wel te inspireren. In de loop van mijn leven heb ik bepaalde inzichten verworven. En omdat ik positief ben ingesteld, wil ik die opvattingen graag met anderen delen. Ik ben zeker geen missionaris – iedereen is vrij om te doen en te laten wat-ie wil – maar ik heb wel een zekere deeldrang.”
Precies wat een bespiegelend vraag- gesprek nodig heeft, bedenk ik, en ik gooi meteen haar eerste waarheid in de pan. Puur Pascale, deze keer in de vorm van tien levensbeschouwelijke delicatessen.
* Dit zijn enkele fragmenten uit het artikel. Het volledige artikel kun je lezen via het PDF bestand hieronder.
