Anja stapte uit haar traditionele eetpatroon

Dit is een ingekorte versie van het interview dat Pascale met Anja deed. De volledige getuigenis kan je in ‘Openhartig over eten’ lezen.

Anja stapt uit haar traditionele eetpatroon: ‘ik hunker niet meer naar suiker!’

Anja is 34, ze is getrouwd en heeft twee kinderen. Ze werkt voor een IT-bedrijf en is verantwoordelijk voor de rekrutering en contracten, een afwisselende job, die ze graag doet. Anja is erg sociaal ingesteld en pas sinds kort kan ze zijn wie ze echt is. Want ze heeft in het verleden te kampen gehad met heel wat buik- en darmklachten en een laag zelfbeeld. ‘De spiegel, daar liep ik liever snel voorbij,’ zegt ze. Anja groeide op bij ouders die een druk professioneel leven hadden. Een gezonde voeding hoorde daar wegens tijdsgebrek niet altijd bij. Anja benadrukt dat ze haar ouders niet verantwoordelijk acht voor haar slechte eetpatroon, want ook wanneer ze op eigen benen stond, is Anja ongezond blijven eten en koos ze de gemakkelijke weg van fastfood en andere snelle maaltijden. Het heeft haar heel wat jaren gekost om zichzelf te bevrijden van haar ongezonde eetgewoonten. Het verhaal van een vrouw die voor zichzelf wist te bewijzen dat natuurlijke kost een zegen is voor lijf en leden.

Anja, hoe was jij als kind en wat at je?

‘Ik ben vanaf het vierde leerjaar beginnen uitzetten. Mijn ouders hadden allebei een drukke job en waren laat thuis. Gezonde voeding was niet iets wat bij ons thuis leefde. Ik neem mijn ouders dat ook niet kwalijk, het was nu eenmaal zo en nu ik zelf een werkende moeder ben, kan ik dit zeker plaatsen.’

Wat was de impact van je manier van eten op je lichaam?

‘Ik sukkelde met mijn darmen en maag en nam daar medicatie voor. Ik heb sinds mijn achttiende spastisch colon (prikkelbaredarmsyndroom), wat ontzettend veel pijn kan doen. Ik heb zelfs ooit een hele week in het ziekenhuis gelegen. Ik ben werkelijk binnenstebuiten gekeerd, maar ging met lege handen naar huis. Het enige advies dat ik kreeg was om meer vezels te eten. Ik moest twee zakjes per dag bijnemen, één ’s ochtends en één ’s avonds. Dan nog waren er dagen dat ik veel buikpijn had. Ze hebben me nooit gezegd dat ik mijn voeding moest aanpassen. Ik volgde de dokters blindelings, want zij zouden het wel weten.
Ik heb intussen ook geen galblaas meer en alle galsappen gaan naar mijn maag. Daarvoor nam ik pillen. Nu dus niet meer! Ik heb mezelf genezen door mijn voeding aan te passen. Dat is het grote pluspunt dat erbij gekomen is. Want aanvankelijk lag mijn focus echt op mijn gewicht. Ik had zelf de link tussen mijn gezondheid en voeding ook nog niet helemaal gelegd.
Ik zat wel verveeld met dat jojo-effect. Ik ben 34 en heb twee kindjes. Jouw manier van eten was een beetje een laatste kans voor me. Mijn gewicht schommelde continu. Het was dit doen of me laten opereren. In april 2016 woog ik heel veel. Ik wil die cijfertjes niet gedrukt zien staan, dat is te confronterend, maar het was echt niet tof. Als ergens een spiegel stond, liep ik daar met opzet in een grote boog omheen. Ik wilde zo graag dat mijn kindjes een mama hadden op wie ze trots konden zijn. Dat was ik niet. ’s Morgens werd ik wakker en mijn gewrichten, knieën en enkels deden pijn van het overgewicht. Er moest iets gebeuren!’

Wat heb je zoal ondernomen om je gewicht onder controle te krijgen?

‘Ik heb punten geteld, maar daarnaast heb ik vooral veel pilletjes geslikt. Dat was totaal onverantwoord. Ik heb echt met mijn leven gespeeld want je weet niet wat erin zit. Ik bestelde ze online in Thailand. Dat werkte dubbel zo hard op mijn darmen. Soms moest ik lopen om op tijd op het toilet te zijn. Ik kon ook enorme buikkrampen hebben. Wel vermagerde ik op heel korte termijn dertig kilo. Ooit nam ik eens dieetpillen, voorgeschreven door een dokter. Mijn schoonzus heeft een apotheek en ze zei: “Anja, hier zitten amfetamines in. Die werken op je hartslag waardoor je extra gaat verbranden. Gezond is het niet.” Ik werd totaal niet opgevolgd. Ik maakte mezelf ook wat wijs, want ik paste mijn voeding niet aan. Ofwel at ik ineens niets meer en als ik dan toch at, at ik hetzelfde als wat ik daarvoor naar binnen werkte: vier keer per week pasta. Als ik een week had opgelet, “moest” ik naar het frietkot. Ik zondigde op zo’n manier dat het er echt over was.
Ik was enkel en alleen gefocust op de weegschaal. Ik voelde me er allemaal niet beter door. Als ik stopte, kwam ik ook dubbel zoveel bij. Hetzelfde bij het punten tellen. Het systeem werkte wel, maar weer ging ik mezelf erin luizen. Ik ging de hele week punten sparen zodat ik in het weekend kon zondigen. Nu denk ik: ik had het veel sneller anders moeten aanpakken.’

Hoe is het dan verder geëvolueerd?

‘Op een dag kwam een vriendin langs en ze had jouw boek bij zich. “Je moet de koolhydraten laten, maar je mag voor de rest wel alles eten”, klonk het. Ik ben beginnen lezen en op de een of andere manier was ik meteen overtuigd. Ik heb direct tegen mijn man gezegd: “Ik ga dat proberen.” Wat ik zelf echt nodig had om te horen, was dat die twintig procent comfortfood mocht. Ik geniet graag van een glas wijn of een stukje chocolade. Niets daarvan mogen eten of drinken zou een straf voor me zijn. Vroeger kookte mijn man. We aten veel  pasta en de andere typische gerechten zoals vissticks met spinaziepuree. Nu kook ik en hij is fan. We hebben zo veel nieuwe dingen leren kennen. Ik ben twintig kilo vermagerd op een dik half jaar tijd. Mijn man is intussen ook al 5 kilo afgevallen, al eet hij nog wel af en toe een boterham. We houden van de afwisseling en de vele nieuwe ingrediënten. Honger hebben we niet en dat hadden we niet verwacht. Daarnaast ben ik ook verlost van al mijn klachten!’

Hoe strikt eet je zelf?

‘Tot midden augustus – we begonnen in april 2016 – stond ik me die twintig procent comfortfood nog niet toe. Midden augustus gingen we met vakantie en toen proefde ik af en toe een dessertje. Uiteindelijk bleef mijn gewicht hetzelfde. Als ik vroeger stopte met streng zijn, vlogen de kilo’s er weer aan. Dat is tot mijn verbazing nu niet zo. Ik heb nu ook geen einddoel. Ik ben ervan overtuigd dat ik dit op deze manier blijf doen. Toen we onlangs een uitstap naar zee maakten, wilde ik mezelf nog eens een pannenkoek met choco gunnen. Dat heeft me totaal niet gesmaakt. Het was stom dat ik eraan toegaf. Ik was blij dat ik ’s avonds weer mijn groenten kon eten. In mijn geheugen zitten veel lekkere dingen opgeslagen, maar ze smaken niet meer zoals toen. Mijn smaak is precies echt veranderd. Alles is nu te zoet. Ik ga nu voor honderd procent puur. Tijdens zo’n weekendje weg durf ik ook weleens brood te eten bij raclette. Ik voel me niet schuldig, al heb ik wel meer last van mijn buik. Mijn buik zit vol lucht en ik heb krampen. Dan zeg ik tegen mijn man: “Het klopt toch echt hé.” Ik weet nu waardoor het komt en ik verlang echt naar jouw keuken. Dat had ik van mezelf niet verwacht. Op mijn werk bijvoorbeeld is iedereen jaloers als ik toekom met mijn fruitontbijt. Ik heb alleszins tot de middag geen honger.’

Waarom lukt het nu wel en vroeger niet?

‘Ik heb echt op een andere manier leren eten. Ik ben er bewuster mee bezig. Als ik vroeger op dieet stond, kocht ik alles light, ervan uitgaande dat dat toch beter was. Als ik het nu bekijk, zit in light wel minder vet maar meer suiker. Het verzadigde me niet en ik bleef constant van alles eten om mijn maag te vullen. Nu is alles veel lekkerder.’

Wat was vroeger jouw idee over gezonde voeding?

‘Ik dacht vroeger: suiker is alles wat zoet is. Daarin zat ik fout. Als ik tegen mensen zeg dat ze suiker moeten laten, zeggen ze: “Ik eet bijna niets zoets.” Maar het gaat om al die andere dingen waar suiker in zit. Pizza, pasta en brood zijn dooddoeners. Vroeger dacht ik dat ik gezond at met mijn dieetkoekjes, nul procent vet en lightvinaigrettes. Ik kon ook echt zo’n drang hebben naar koolhydraten en suiker. Misschien wel omdat ik de dag begon met een boterham met choco. Als een collega van me een praline at bij een traktatie, at ik er vijf. Nu is me dat allemaal te zoet. Brood en aardappelen eet ik niet. Pasta af en toe, maar dan met een groentesausje. Ik mis brood en aardappelen totaal niet.’

Is de drang echt weg en heb je daar een verklaring voor?

‘Ja absoluut, het begint al bij het ontbijt. Dan kies ik voor trage suikers zodat ik langer een verzadigd gevoel heb. Vroeger was ik echt verslaafd aan die snelle suikers. Als ik in de zetel zat, werd ik als het ware naar de snoepkast gezogen. Wilskracht is nu niet nodig. Vroeger moest ik precies karakter hebben. Er waren dagen dat het echt niet lukte. Nu voelt het ook niet alsof ik aan het diëten ben.

Ben je veranderd als mens?

‘Ik heb veel meer energie. Dan zeggen mensen tegen mij: “Je staat zo hevig.” Ik voel me op alle vlakken beter, gezonder ook! Toen ik vroeger op dieet ging, kreeg ik echt niet meer energie!’

Dit is een ingekorte versie van het interview dat Pascale met Anja deed. De volledige getuigenis kan je in ‘Openhartig over eten’ lezen.